Mijn leven riekt naar middelmaat en mijn brein schreeuwt om creatieve verzadiging. Mijn leven is één groot “first world problem”.

Ik ben niet gelukkig, en dat mag je best weten. Best “grappig”, aangezien niemand, of ze me al lang kennen of pas net ontmoeten, me ooit zou omschrijven als ongelukkig. Of überhaupt iets anders dan vrolijk, for that matter. Voor de buitenwereld ben ik die jongen die bijna naïef optimistisch in het leven staat. Nooit bij de pakken neer zittend maar gelovend in zijn en ieders eigen kunnen, want als je ergens mee zit dan heb je dat zelf in de hand. De realiteit blijkt lichtelijk minder rooskleurig, en het dromende jongentje in mij blaast zijn laatste adem uit.

Op school was ik altijd middelmatig. Een halfbakken motivatie resulteerde in matige cijfers. Mijn eerste stage was achteraf het meest gave werk waar ik ooit geld voor heb mogen ontvangen, maar door mijn studentikoze houding was ik ook hier geen uitblinker. Ik voegde veel toe door mijn skillset, maar nooit door een pro-actieve mentaliteit. Als reality-check was daar mijn tweede stage (waarschijnlijk omdat ik te laat was begonnen met zoeken of iets anders matigs). Deze plek was een verschrikking. Het bedrijf zat midden in een reorganisatie en had bovendien een enorm hiërachische cultuur. Het enige voordeel was dat ik enkel schaduwopdrachten mocht doen en daardoor mijn eigen meesterproef mocht verzinnen. “Weinig kans dat ik een promotiecampagne ga verzinnen voor stucsystemen.” dacht ik bij mezelf.

Ik vond ooit een cd in een pak Kellogg’s. Daarop stond software om filmclips te bewerken, vooraf geselecteerde filmpclips welteverstaan. Wat een rare match, en wat een verspilde kans. Kleine gemiste kansen zoals die zitten me altijd extra dwars om de een of andere reden. Anyhow, zo ben ik destijds op het idee voor mijn meesterproef gekomen. Wat als ze er een relevant spel op hadden gezet voor de kids? Dit alles speelde zich af tijdens de hype van “Mario Kart Wii”. Waarom de herkenbare mascottes van Kellogg’s niet in een race spelletje zetten? En zo geschiedde het, die eerste keer die ik me kan herinneren dat ik mezelf volledig overgaf aan de rivier der motivatie. Voor ik het wist had ik een volledig spel geprogrammeerd én een promotiecampagne op poten gezet, terwijl alleen dat laatste in mijn briefing stond. Volgens mijn stagebegeleider voldeed ik naast de checklist voor een grafische student ook aan de gehele checklist van een audiovisueel student en dus was ik “dubbel over”. Wie had dat gedacht, een Wouter die bovenmatig presteert?

Ik nam me voor om dit spel en bijbehorende campagne te pitchen aan Kellogg’s, maar dat is tot op de dag van vandaag niet gebeurd, en heeft inmiddels een groot deel van zijn relevantie verloren. Mediocre!