Vandaag doopte een vriend van Wouter hem tot officieuze “Selfie  Queen”. Dit omdat Wouter nogal eens een foto maakt waar zijn eigen domme grijns op te zien is. Zijn verweer verwijst altijd meteen naar zijn lange armen, en het voordeel die zie zich met zich mee brengen voor groepsfoto’s. Toch speelt er meer.

Is Wouter idolaat van zichzelf (los van het feit dat hij in de derde persoon over zichzelf schrijft)? Nee. Hij legt graag vast wat hij meemaakt. Hij herinnert zich graag dat zijn leven uit meer bestaat dan een full-time baan.

Laat ik eens schrijven vanuit de eerste persoon.

In deze gehaaste samenleving is er geen tijd meer om een warme chocolademelk te maken voor bij je plakboek, laat staan het plakboek zelf. Tip: Ga met je pa op vakantie, die maakt wél tijd om Tokyo in volle glorie vast te leggen op print. En dat te bedenken dat ik zelf in de print industrie zit.

Plakboeken heb ik vervangen door Instagram, aangezien je digitale collages overal kunt maken. Regelmatig scroll ik even door het grid van plaatjes dat mijn leven moet voorstellen. Gewoon even checken of het wel in balans is. Wanneer het beeld zich vult met enkel en alleen party pics weet ik dat het tijd is voor een balansdag. Even iets cultureels doen of op z’n minst een redelijk lijkend portret schetsen.

Er gaat nog altijd niks boven de avonturen zelf, maar voor een vergeetachtig persoon als ikzelf is een geheugensteuntje wel op zijn plaats. Dat die altijd wordt geliked door mijn neefje, nichtje en tante is alleen maar mooi meegenomen.

Verstuurd vanaf mijn smartphone