Bij een luxe welkomstdrankje verwacht ik geen champagne met wicky. Na navraag bij de net iets te perfecte barman blijkt het om opgeklopte frambozencremé te gaan. Champagne met Wicky dus.

Ik bevind me op een willekeurig bedrijfsfeest, op aanraden van een kennis. “Lekker netwerken” noemt hij dat. Zo te horen viert het bedrijf dat ze bijna weten welke richting ze op willen in de toekomst. Vieren dat ze ondanks drie maanden vertraging toch nog zo positief zijn. Alles verloopt zogenaamd op rolletjes en deze keer wordt alles beter dan ooit tevoren. Alweer.

Alles is perfect. Zo ook de roze cocktailjurkjes, driedubbele laag make-up en de strak geknipte mannencoupes. Wat blijkbaar niet in het perfecte plaatje past, is een schaal met plus minus vijftig euro aan gambas tegen te grond laten kletteren.

Voor deze ene keer (neem ik me voor) zet ik mijn verstand op nul. Het draait nu om zien, gezien worden en geïnteresseerd overkomen. Volgens mijn kennis leek ik op mijn plek toen ik al dansend de menigte in verdween om “spontaan” een drankje te halen voor een hoge pief.

Eenmaal bij de perfecte barman aangekomen kon ik eindelijk even mijn act laten varen. “Doet mij ‘n cola, ‘n bier en zo’n fancy drankje. Met die toellie onderin wittenie?” Achter de bar kreeg een serveerster ondertussen een preek vanwege het gamba fiasco. Ik schatte haar mijn leeftijd.

Misschien is het aan deze kant van de bar zo slecht nog niet.