Lieve X.,

Een single meisje en een single jongen spelen een spel. Als alles meteen klip en klaar duidelijk is, is er natuurlijk niks aan. Het spel begint met verleiden, kennismaken, elkaar leren kennen, grenzen opzoeken. Maar ook de jacht, de verovering.

Jij speelde het spel goed.

Je wist me te verrassen met spontane telefoontjes en complimentjes. Kleine dingen die veel doen. Waar ik dacht één van meerderen te zijn, maakte jij dat ik me speciaal voelde, ondanks dat ik misschien wel één uit velen ben. Complimentjes gingen verder dan dat, werden gegeven waar ze niet noodzakelijk waren, net dat beetje extra waardoor het echt oprecht overkwam.

Na onze eerste ontmoeting bleef ik sceptisch, dacht dat het dood zou bloeden en dat was dat. Maar jij belde en appte net zoveel als voorheen. Een tweede afspraak, ondanks inmiddels torenhoge verwachtingen weer waanzinnig. Je maakte iets in me los. Misschien zijn niet alle mannen op tinder klootzakken? Misschien moest ik minder achterdochtig zijn en gewoon genieten van het moment.

En toen namen de appjes af, van het een op het andere moment. Ik vroeg je ernaar, want ik houd van eerlijkheid en duidelijkheid. Tenslotte kan ik maar beter gewoon weten wat er aan de hand is, dan mezelf gek maken met allemaal scenario’s. Ben ik niet leuk genoeg? Heb ik iets verkeerds gezegd of gedaan? Ben je gewoon druk? En dan niet als smoes, maar dat het echt zo is, dat kan natuurlijk. (De minder waarschijnlijke scenario’s dat je ontvoerd bent door aliens die bepalen dat je mij niet meer mag appen heb ik maar even buiten beschouwing gelaten.)

“Je zit minder in m’n hoofd, ik weet ook niet waarom, je hebt niks verkeerd gedaan” was je (laffe, laten we eerlijk zijn) antwoord.

Toch zagen we elkaar een derde keer. Wederom boven (mijn) verwachtingen weer fantastisch. Als vanouds was het contact weer hersteld, ik genoot weer van het moment en besloot me niet meer druk te maken.

Tot het contact weer verwaterde, en mijn zelfvertrouwen wel een knauw kreeg. Ik weet niet wat ik fout gedaan heb. Waarom zou je al die moeite doen om het vervolgens dood te laten bloeden?

Begrijpen zal ik het vast nooit. Jammer, je leek echt een uitzondering, maar de eindstand is hetzelfde. Of eigenlijk moet ik zeggen: lager, want mijn vertrouwen heeft een deuk opgelopen. De oprecht eerlijke leukerds zijn bijzonder zeldzaam. Misschien heb ik teveel gehoopt dat jij er één van was, en hoop ik dat zelfs nog steeds. Dat datgene wat me zo speciaal liet voelen oprecht was. En in die droomwereld kruip ik graag terug, soms moet je jezelf een beetje voor de gek durven houden.

Al met al heb je me wel vleugels gegeven. En wie hoog vliegt, kan diep vallen. Maar liever diep vallen dan nooit gevlogen te hebben, daarvoor dank!