De titel van dit stuk is “social media”, wat allerlei verschillende platforms zou kunnen beslaan, maar ik beperk mezelf tot Facebook, waarschijnlijk geldt onderstaande ook voor twitter, instagram, en alles waarvan ik niet eens op de hoogte ben.
Ik heb namelijk wel accounts op twitter, instagram, Facebook, en ga zo maar door. Maar als ik iets wil posten kan ik al niet kiezen wáár ik het moet posten. Zijn daar regels voor? Natuurlijk, twitter moet kort, instagram is voor foto’s, en op Facebook lijkt alles mogelijk. Daarom gebruik ik dus maar gewoon Facebook, voor alles.
Het is een makkelijk medium. Met een druk op de knop feliciteer je een oud-klasgenoot van de basisschool of iemand waarvan je niet eens weet waarvan je hem of haar ook alweer kent. Contacten zijn vluchtig, nietszeggend haast. Toch vond ik het erg leuk om onlangs alle Facebook felicitaties te mogen ontvangen, hoe makkelijk het ook is, mensen hebben wel de moeite genomen me te feliciteren, om even aan me te denken.
Maar net zo makkelijk als je een jarige feliciteert, post je je avondeten, je frustraties, huisdier of kind, en je diepste gevoelens. Ik heb mensen op Facebook die hier (te) makkelijk in zijn, hele echtscheidingen worden over Facebook uitgevochten. En ik heb daarentegen Facebookvrienden die nooit iets posten. Heb je dan Facebook zodat je bij anderen kan gluren wat ze meemaken, vraag ik me af.
Zelf ben ik eerlijk gezegd niet zo paranoïde, misschien kun je het naïef noemen. Op Facebook ben ik, net als op deze blog, een redelijk open boek. Vorig jaar ontstond er nog ophef, omdat de privacy settings van Facebook zouden wijzigen en ze ongevraagd je foto’s zouden kunnen gebruiken. Ik denk dan (naïef wellicht): zo spannend zijn mijn foto’s niet, als ze daar iets mee willen, wens ik ze veel succes. En zo werkt het met alles. Eenmaal op het internet is het “out there”, dus enige voorzichtigheid is geboden.
Soms lijkt het niet zo, maar ik probeer wel altijd een afweging te maken wanneer ik iets post. Voegt het iets toe? (Meestal niet) maar als ik een foto post van mijn avondeten, dan is het omdat ik dat wil delen: kijk, wat lekker. Of juist vies. Of gek. Er moet wel iets mee zijn, met dat avondeten.
Vaak krijg je dan likes, of reacties. Dat is leuk, dat betekent dat mensen je bericht of foto gezien hebben, en ze vinden daar iets van.
Toch blijkt het vaak moeilijk inschatten wat gewaardeerd wordt en wat niet. Sommige mensen posten elke dag elke stap die ze nemen “aangekleed” “nu naar het werk” “op het werk aangekomen” en ga zo maar door. Ook teveel foto’s van kinderen zorgen vaak voor mensen bij allergische reacties en “ontvrienden”.
Zo twijfelde ik eergisteren om een bericht te posten, want ik dacht: zo grappig is het nou ook weer niet. Bovendien betrof het mijn huisdier, voor sommigen hetzelfde effect als het posten van foto’s van kinderen. Maar och, toch gedaan, je mag ook wel eens iets niet heel grappigs of sterks posten.
Op dit moment heeft die bewuste foto 69 likes. En bij elke melding dat iemand het geliket heeft denk ik: it aint that funny?
Wellicht kan ik zelf slecht inschatten wat scoort en wat niet. Ter vergelijking: een foto met vriendinnen van eerder die dag, waar we met zijn vieren in getagd zijn (en die dus een veel groter bereik heeft), heeft 39 likes. Deze blog heeft ook een minder groot bereik dan 69 likes, ik ben benieuwd waar deze post op uit zal komen.
Bijzonder is het sowieso hoe Facebook werkt, hoe meer likes, hoe vaker het bericht op de tijdlijn van gemeenschappelijke vrienden voorkomt, en dan weer geliket kan worden. Een soort sneeuwbaleffect, kennelijk maakt de inhoud dat niet heel erg veel uit.
Tot die tijd blijf ik gewoon de zin en onzin van mijn leven op Facebook zetten, met het risico dat sommige mensen vinden dat ik teveel deel en me daarom ontvrienden. Meestal zijn dat toch de mensen die zelf niets delen, dus daar merk ik niks van.