Beste Heleen van Royen,

Lieve Heleen,

Sorry voor mijn late antwoord, maar ik zag hem gisteren pas. Hij lag bij Lotte op de koffietafel, die uitnodiging voor een kijkje in jouw comfortzone. Een verzameling intieme selfies, gebundeld in een soft-cover boek met mat laminaat. Als ik je uitgeverij was had ik gekozen voor een soft-touch laminaat, maar ach, wat weet ik ervan?

Terwijl ik je selfiebundel open, vraag ik Lotte om referentiemateriaal, ik heb je boeken immers nooit gelezen. “Ze is gewoon raar” zegt ze, “Een kunstgekkie”. Onze favoriete verzamelnaam is dat. Gelukkig ben ik niet vies van een beetje gek.

Wat je me laat zien is enorm intrigerend. Het windt me niet op, deels omdat ik van foto’s met lage resolutie spontaan een slappe krijg, maar voornamelijk omdat dit niet je bedoeling was. Je doel was om me te laten zien hoe jij en je lichaam er in het dagelijks  leven uitzien. Een lichaam dat al twee keer zo lang mee gaat vergeleken met de mijne had er slechter uit kunnen zien.

Je lichaam is niet perfect. Houden zo. Perfect is saai. Ik ben niet zo’n fan van je borsten, maar des te meer van je lachrimpels. Dit is echter precies de reden voor mijn teleurstelling wanneer ik langs de ongenummerde pagina kom waarop een botox-spuit je wang in gaat. Wat jammer. Ik ben fel tegen cosmetische ingrepen omdat
imperfecties je uniek maken, maar waarom je wangen wel en je borsten niet?

“Er is een foto waarin ze een tampon verwisselt” laat ik me vertellen. Ik blader naar de spread (haha, letterlijk gespreid). Jammer dat deze foto in je bundel zit. Niet omdat ik ‘m
aanstootgevend vind, maar omdat ik weet hoe marketing werkt. Deze foto heeft de spread gehaald puur en alleen om publiciteit te genereren. Het doorbrak de volgorde waarop ik bladerde en dus mijn reis van de ene moedervlek naar de andere.

Toch wil ik je bedanken. Namens mezelf, maar ook namens Nederland. Je herinnert ons eraan dat ook celebrities slechts mensen zijn, compleet met hun onzekerheden, afgebladderde nagellak en Fructis shampoo.

Groetjes,

Wouter
Mens

(Wat ben ik trots dat ik bij de tampon mijn “bloody Hel(een)” grapje achterwege heb gelaten.)