Onlangs stond ik ’s avonds op ons dak te genieten van een biertje, toen vier buurmannen aan de praat raakten over het huishouden. En dan vooral hun hekel daar aan.

Allevier hebben ze een vriendin en klagen ze niet over de hoeveelheid werk die ze in huis moeten doen. De vriendin van M. is een paar weken op vakantie, dat is wel echt een probleem. Gevolg is dat hij gedurende die weken een poetsvrouw heeft. Opgelost.

W. bekent dat hij ooit, toen zijn vriendin een weekendje weg was, maar één taak had, en dat was de afwas doen. Maar aan het eind van het weekend was het zó’n stapel geworden dat hij heeft overwogen een prostituee in te huren, puur om de afwas te doen. Uiteindelijk heeft hij de moed gevonden zelf te beginnen aan het karwei, en later zijn plan opgebiecht aan zijn vriendin, die er erg hard om moest lachen.

Zelf mopper ik eigenlijk helemaal niet, als vrouw alleen. Ik heb niet het idee dat de huishoudelijke dingen meer of minder geworden zijn, het blijft regelmatig stofzuigen met een harig huisdier. Wel wordt het makkelijker: met niemand rekening houden. Heb ik vandaag geen zin meer om boodschappen te doen? Ik eet wel een kliekje en kijk morgen wel. De was hangt al drie dagen over alle eettafelstoelen? Och, dat komt overmorgen wel.

Desondanks kan ik erg genieten als het schoon en opgeruimd is, en dat blijkt altijd minder werk dan gedacht.

Ik dwaal af. Het eind van het gesprek kwam er op neer dat ze allemaal erg tevreden waren met hun vriendinnen, die nooit zeurden.

Wel was het jammer dat N. de perfecte harmonie een beetje verpest heeft door zijn vriendin een konijn cadeau te doen. En nu willen ze allemaal een konijn. Uiteraard.

Tja jongens, balen. Volgende keer even onderling overleggen. En voor nu maar drie konijnen aanschaffen, of het konijn af en toe bij één van de buren laten logeren.