Gisteren was een speciale datum, maar vandaag is alleen speciaal omdat de lokale Turkse pizzeria dat vindt. Elke dinsdag zijn alle grote pizza’s namelijk slechts zes Euro.
“Mogen wij een pizza tonno en een pizza pollo alstublieft?” vraag ik. De pizzabakker knikt, pakt twee deegballen en vraagt zonder blikken of blozen “Zijn jullie een koppel?” Zij kijkt naar mij, en ik kijk naar haar. Na kort non-verbaal overleg kies ik mijn antwoord. “Nee, dat zijn we niet.”
“Is zij je zusje?”
“Nee”
Zijn blik gaat via zijn pollepel tomatensaus naar haar.
Heb jij een vriendje?
“Nee, geen vriendje.”
Via de pizzaschep terug naar mij.
“Ik heb medelijden met je.”
“Hoezo?” vraag ik, mezelf heel goed beseffende waar hij heen wil.
“Je zou haar ten huwelijk moeten vragen. Met een bos rozen. Geen klein bosje, maar een stuk of vijfduizend. En ééntje in je… hoe noem je dat ook alweer?”
“Borstzakje?”
“Een roos in je borstzakje. En twee meisjes in witte jurkjes. En dan moet je wel op je knieën gaan. En dan moet je wel die bril afzetten.”
–
Naast de pizza’s nam ik ook twee vraagstukken mee naar huis, free of charge. Is je bril afzetten bij een aanzoek echt een ding, want dan kun je haar reactie toch helemaal niet zien? En kan het leven echt zo simpel zijn als de pizzabakker het voorschotelde? Als dat het geval is, had ik op zijn allereerste vraag al volmondig “Ja!” geantwoord.
(Origineel geschreven op 14 Juni 2016)