Degenen die mij kennen weten dat ik redelijk social media verslaafd ben. Mijn whatsapp lijst staat vol groepsapps, na een werkdag heb ik met gemak ruim 200 berichten gemist. Deze lees ik bijna altijd braaf terug, hoewel ik zelden echt iets gemist heb.
Ook mijn facebookwall wordt minimaal driemaal daags bekeken, buiten alle candy crush uitnodigingen (dat doe ik gek genoeg dan weer niet!) blijf ik zo een beetje op de hoogte van wat vrienden en vagere kennissen uitspoken.
Afgelopen oudjaarsdag was ik er echter klaar mee. Ik had bedacht heerlijk mijn bed op te zoeken vlak na middernacht, maar tegen twaalven begon de app al te rammelen, de ene whatsapp na de andere. Ik besloot offline te blijven. Ik heb ingesteld staan dat men kan zien wanneer ik voor het laatst online geweest ben, en, zo redeneerde ik, als daar staat ‘last seen 31-12 23.30u’, hoeft niemand te verwachten dat ik al berichtjes terug stuur, ik ben immers offline. Ik kan je vertellen: dat was een verademing! De volgende ochtend rond 9.30u ben ik op mijn gemak alle berichtjes gaan beantwoorden, terwijl al deze mensen waarschijnlijk nog hun roes uit lagen te slapen.
En zo was het idee van een whatsappatical geboren. Vorige week had ik een lange vergaderdag voor de boeg, en besloot de avond ervoor whatsapp te laten voor wat het was. Dit bleek echter al snel mensen bezorgd te maken, de volgende ochtend had ik al de eerste appjes van een collega die dacht dat ik me verslapen had. Haar heb ik vlug gebeld dat alles onder controle was, alleen dat ik zelf even van de whatsapp radar was.
Gek genoeg waren er verder minder zorgen. Mijn vader zei achteraf: “ja ach, het viel me wel op dat je niet online was, maar ik dacht die ligt vast niet zomaar dood in bed ofzo.” En aan het eind van de eerste dag zonder whatsapp werd het een sport: zal ik het rekken tot morgenvroeg? En zo kwam het dat ik uiteindelijk tot zondagmorgen van whatsapp ben geweest. Ik heb denk ik wel in die paar dagen net zoveel smsjes verstuurd als in het jaar daarvoor, maar tot nu toe maakten ze zich bij Vodafone ook geen zorgen.
Maar van een obsessie rondom het op whatsapp zitten werd het een obsessie rondom het zo min mogelijk op whatsapp zitten. Linksom of rechtsom nog steeds een obsessie. Mijn broertje weet precies waar dat aan ligt: ik ben een vrouw.
Misschien heeft hij wel gelijk hoor, wie zal het zeggen? Voorlopig bevalt het me prima om zo nu en dan even whatsapp van mijn beginscherm te verwijderen, maar helemaal zonder zal ik niet kunnen!
In het land der blinden is eenoog koning(in) 😀
Op het moment dat ik de eerste twee regels voorgelezen had werd hier eens goed gelachen. Zowel mijn zoon als dochter zijn beide goed voor een aantal duizend berichten per dag in de groep-apps. Uiteraard worden deze niet meer allemaal teruggelezen, maar ik wil vooral zeggen dat ‘social media-verslaving’ een relatief begrip is. Vooral als je een WA-berichtenaantal als graadmeter neemt.
Gelukkig is er ook hoop; Mijn dochter heeft al een aantal groepen verlaten omdat ze er steeds minder actief in was.
Als het mensen gaat opvallen dat je al (te) lang niet online bent geweest is een whatsappatical wellicht helemaal geen slecht idee. You go girl!
PS: Ik denk ook dat het WhatsAppen van nu tot op zekere hoogte vergelijkbaar is met het forummen wat wij altijd gedaan hebben, maar dan in een ander jasje.
Dat is zeker zo! En als whatsapp er niet meer is, komt er wel iets anders voor in de plaats. Lang leve social media hoor, ik zou never nooit zonder kunnen!