Ik voel tintelingen in mijn arm. Dat krijgen dunne mensen nou eenmaal als er iemand op hun schouder ligt. Het maakt me niet uit, want ik krijg er tintelingen in mijn buik voor terug. Je voelt vertrouwd, maar toch ook spannend. Ik weet al hoe het komt; Ik kriebel de haren van een kapster door de war, dat is vast gevaarlijk terrein.
Ik voel zonnestralen op mijn rug. Normaliter heb ik die liever in mijn gezicht, maar dit moment is een uitzondering. Op dit moment sta ik met jou te praten. Op dit moment sta jij met kleine pupillen tegen de zon in te kijken. Waarom ik niet van mijn lengte gebruik maak om wat stralen voor je op te vangen? Je set zeeblauwe ogen, dat is waarom. Waarom is het me nooit opgevallen dat ze zo helder zijn? En waarom heb ik opeens zoveel zin om te zwemmen?
Slechts een kleine hobbel in de mijne, maar het einde van jouw spoor.
Een klein trauma blijft me bespaard, enkel door plastic dopjes in het oor.
Vaste reizigers leven niet met je mee. “Alweer!?” roept een geïrriteerd koor.
Met de auto opgepikt door een collega. Stoelverwarming, daar bedank ik je voor.