Mijn leven riekt naar middelmaat en mijn brein schreeuwt om creatieve verzadiging. Mijn leven is één groot “first world problem”.

Ik ben niet gelukkig, en dat mag je best weten. Best “grappig”, aangezien niemand, of ze me al lang kennen of pas net ontmoeten, me ooit zou omschrijven als ongelukkig. Of überhaupt iets anders dan vrolijk, for that matter. Voor de buitenwereld ben ik die jongen die bijna naïef optimistisch in het leven staat. Nooit bij de pakken neer zittend maar gelovend in zijn en ieders eigen kunnen, want als je ergens mee zit dan heb je dat zelf in de hand. De realiteit blijkt lichtelijk minder rooskleurig, en het dromende jongentje in mij blaast zijn laatste adem uit. Lees verder →