Nu ik mijn auto heb verkocht, reis ik sinds lange tijd weer af en toe met de trein.

Een fijne manier van reizen hoor, behalve in de spits. Onlangs moest ik met de trein naar Amsterdam en nam de trein van 10.32 in eindhoven. Heerlijk buiten de spits, lekker rustig. Wat bleek nou? Dit was de huisvrouwentrein. Had niemand mij verteld.

Groepen vrouwen met pittige korte kapsels, comfortabele schoenen, helemaal klaar voor een dagje shoppen. Even lekker eruit. Het oogt wel gezellig hoor, koekjes worden uitgedeeld, groepsfoto’s gemaakt en meteen gedeeld met het thuisfront.

Waar je in de spits mag hopen dát je de trein in kan, moet je hier opletten waar je de trein instapt.

Vanmiddag zat ik op de terugweg in de trein met twee van deze dames. Tassen vol gingen mee terug. Tot de rechtse opmerkte dat ze haar telefoon verloren was. Alle tassen zijn doorgespit, geen telefoon.

De lunchroom werd gebeld of daar een telefoon was blijven liggen, dat was helaas niet het geval. Toen ging rechts met de telefoon van links haar man bellen. Om te zeggen dat het heel leuk was geweest, maar dat ze wel haar telefoon kwijt was. Dus  meneer moest er rekening mee houden dat hij dan gebeld kon worden, hoewel dat helemaal niet kon, want de telefoon heeft vingerbeveiliging, aldus mevrouw. Maar als er dan iemand belt die de telefoon gevonden heeft, dan moet meneer even het telefoonnummer van die persoon opschrijven zodat ze die kunnen bereiken.

Ik was denk ik de enige in de coupe die deze error opmerkte, maar ik onderdrukte mijn lach. De dames babbelden weer verder over de leuke momenten van de dag, tot er uit de tas van links klonk: “de telefoon staat nog aan!” Zowel links als rechts in paniek, want ophangen lukte niet. Rechts bedacht toen dat meneer ook op kon hangen, dan was het opgelost.

Ha fijn. Reizen met de trein. Nu gauw overstappen naar het volgende avontuur!

Oh wacht, links is haar ov-chipkaart kwijt… deze dag komt niet meer goed voor deze dames, gelukkig hebben ze er plezier in, en ze hebben wel wat te vertellen thuis!