Dit jaar gaat het echt gebeuren. The big 30. Ik word deze lente 30. Ik kan niet echt zeggen dat ik daar wakker van lig. Vroeger hield ik op een of andere manier altijd vast aan 27. Waarom weet ik ook niet, ik dacht altijd: och, dan ben ik afgestudeerd, heb ik een koophuis en misschien wel kinderen op komst, een stabiele toekomst. Laat ik het zo zeggen: ik was voor mijn 27e afgestudeerd. Lees verder
Het einde van een jaar, en een fris nieuw begin. Een mooi moment voor nieuwe plannen, bezinning. Of terugkijken op wat geweest is, en besluiten wat je anders gaat doen, of juist hetzelfde.
Ja, ik heb het al vaak, erg vaak benadrukt. Ik woon fijn. Ik woon prachtig. Ik woon heerlijk. Twee jaar geleden zette ik rond sinterklaastijd voor de grap mijn schoen op de gang, met een wortel erin. Wel een oude schoen, want de kans dat hij gepikt, volgepiest of ondergekotst wordt is aanzienlijk aanwezig. Maar toch, eens zien wat er gebeurt. De volgende ochtend was mijn wortel verruild voor een blikje olijven.
Oh zo herkenbaar: “hoe is het?” “Ja, goed, druk!” Altijd zijn we druk, druk op het werk, druk sociaal leven, verzin het maar niet zo gek.
Ook zelf kan ik niet ontkennen dat ik dit vaak roep. Maar pas nu ik het de laatste tijd écht druk heb, merk ik hoe druk we het onszelf maken. En meestal is dat leuk, als je daar tijd voor hebt. Als je namelijk tijd over hebt, vul je hem vaak op met leuke dingen. En al met al ben je dan vaak druk.
Maar als je aan die leuke dingen niet meer toekomt wordt het een ander verhaal. Dat je dingen blijkt te vergeten, waar je anders wél attent bent. Dat opeens blijkt dat je een lieve vriendin al drie (drie!) maanden nauwelijks meer gesproken hebt. Een kwart jaar is voorbij gevlogen.
Écht druk is het als zelfs de leuke dingen een belasting lijken. Onlangs bracht Facebook me geheel in de stress met de melding “je hebt dit weekend 10 geplande evenementen”
Mijn eerste reactie was: maar hóe moet ik dat doen? En wanneer? En dan moet ik er ook nog een beetje van genieten, want het zijn allemaal leuke dingen!
En zoals vaker vliegt een weekend voorbij. Gelukkig had ik onlangs wat langer weekend: ik had een week vrij. Om te voorkomen dat “druk, druk, druk” verandert in “burn-out”. Van tevoren maakte ik me alweer druk over hoe ik die week moest indelen, ik moest met zoveel mensen afspreken die ik al veel te lang niet gezien en gesproken heb…
Misschien was onderduiken wel een goed idee: geen social media, geen Facebook met alle leuke evenementen, even geen druk van buitenaf. Een huisje in het bos ergens zou geen gek idee zijn. Maarja, de gedachte dat ik dat dan weer moet regelen leverde alweer druk op.
Uiteindelijk heb ik in die week nog een dag of drie gewerkt, plus allerlei leuke dingen gedaan. Het kwam er op neer dat ik weer een volle week had.
Het laatste weekend van mijn vakantie heb ik echter vrij gehouden om in te vullen met spontane dingen: waar ik op dat moment zin in had, deed ik. Komt iets er niet van? Jammer dan, je kan niet alles doen. En dat was wel zo’n vrij gevoel dat ik er weer even tegenaan kan! En dan binnenkort maar wel een weekendje helemaal weg, en vaker een dag niks inplannen!
What if you dislike white walls? You could paint it another colour, or get some more bookcases, but I decided to go in another direction. Something fun. Something my friends could join in on. What I did was draw a lot of bunnies, literally mountains of ‘em. Empty outlines of bunnies that you can fill with all kinds of pop culture references. There were only two rules: Stay in between the lines, and don’t draw anything inappropriate (I had to mask a dick here and there). The result is this:
Mijn leven riekt naar middelmaat en mijn brein schreeuwt om creatieve verzadiging. Mijn leven is één groot “first world problem”.
Ik ben niet gelukkig, en dat mag je best weten. Best “grappig”, aangezien niemand, of ze me al lang kennen of pas net ontmoeten, me ooit zou omschrijven als ongelukkig. Of überhaupt iets anders dan vrolijk, for that matter. Voor de buitenwereld ben ik die jongen die bijna naïef optimistisch in het leven staat. Nooit bij de pakken neer zittend maar gelovend in zijn en ieders eigen kunnen, want als je ergens mee zit dan heb je dat zelf in de hand. De realiteit blijkt lichtelijk minder rooskleurig, en het dromende jongentje in mij blaast zijn laatste adem uit. Lees verder
Ik merk dat ik je snel verlegen maak. Complimentjes over de perfecte proporties van je melk-witte lichaam geven je wangetjes een zacht rose tint. Je verstopt die wangetjes snel door je hoofd te begraven in mijn borst. Verlegen ben je nog het leukst, dus aan mijn complimentjes moet je maar (niet) wennen.
Ik voel tintelingen in mijn arm. Dat krijgen dunne mensen nou eenmaal als er iemand op hun schouder ligt. Het maakt me niet uit, want ik krijg er tintelingen in mijn buik voor terug. Je voelt vertrouwd, maar toch ook spannend. Ik weet al hoe het komt; Ik kriebel de haren van een kapster door de war, dat is vast gevaarlijk terrein.
“Ben je eigenlijk wel eens gestructureerd?” vroeg mijn collega vandaag.
Ik begreep waar die vraag vandaan kwam. Met twee winkels en heel veel werk daarnaast kom ik eigenlijk nauwelijks ergens écht aan toe. Wat ik haar niet kon uitleggen is dat ik erg dol ben op structuur, het liefst is alles voor mij overzichtelijk en helder. De autist in mij houdt daar wel van. Als het echter zo druk en chaotisch is als nu, laat ik dat helemaal los en doe ik vanalles als een kip zonder kop door elkaar. Op het eind van de dag keek ik terug en zei “nou, toch een hoop gedaan en het is weer redelijk opgeruimd” haar blik sprak boekdelen.
Het is wel eens verfrissend om te leren wat anderen van je denken. Zelden komen daar echt verrassingen uit, in allerlei aspecten kan ik me wel herkennen. Een half jaar geleden ging ik met collega’s op cursus en moesten we elkaar kaartjes met eigenschappen toewijzen. Bij deze kaartjes zaten weinig verrassingen, de “wil alles minstens één keer geprobeerd hebben” was wel opvallend midden in mijn Tinder-periode.
“Aandacht voor details” en “goed geheugen voor details” zijn ook herkenbaar, de meest onzinnige feitjes onthoud ik, en heel soms komen ze dan ook nog eens van pas.
Vooral fijn is dat ik me herken in al deze eigenschappen. Ik zie mezelf als creatief, serieus, spontaan, open minded en soms tja en tikkeltje chaotisch. Te bescheiden ook nog wel soms.
En och, daar leert mijn omgeving vast wel mee leven, toch?
En ben ik dan wel eens gestructureerd? Ja hoor, nadat ik al die dingen waar ik tegelijk mee bezig ben klaar heb!
Mag ik me even voorstellen? Ik ben Wouter, en ik ben een hater. Waarom vraag je, terwijl je me onbeleefd in de reden valt? Ik heb gewoon een hekel aan veel dingen. Gelukkig voor de mensen om mij heen zijn dat vaak té kleine irritaties om er een big deal van te maken, maar nu we het erg toch over hebben wil ik ze best even opsommen. Komen ze. Ik heb een hekel aan:
